معنی جودی ویلیامز

برنده نوبل صلح در سال 1997 میلادی

برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن در سال 1950 میلادی

برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن در سال 1991 میلادی

برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن در سال 1988 میلادی

آرارات

برنده نوبل صلح در سال 1976 میلادی

برنده نوبل صلح در سال 1997 میلادی

برنده نوبل فیزیک در سال 1946 میلادی

پرنده شیرین جوانى

سگ آبی

بقازیگر، کارگردان (1962، لس‌آنجلس کالیفرنیا- آمریکا) پدرش زمانی که هنوز به دنیا نیامده بود خانواده را ترک کرد. در 3 سالگی خواندن را یادگرفت و در 6 سالگی برای نخستین بار مقابل دوربین رفت. در 10 سالگی نخستین نقش سینمایی‌اش را در ناپلئون و سامانتا ایفا کرد. در دهه 1970 از مهمترین بازیگران نوجوان و در اواخر دهه 1980 و تمام دهه 1990 ستاره متفاوت سینمای جریان اصلی آمریکا بود. زندگی حرفه‌ای‌اش را نقش «آلیریس» در راننده تاکسی مارتین اسکورسیزی متحول کرد و سبب شد برای نخستین بار برای دریافت اسکار نقش دوم کاندیدا شود. از فیلم‌هایش: خانه برای تعطیلات، تماس، آنا و سلطان، سایه‌ها و مه، خواب بعد از ظهر، روباهان، یک سرخپوست کوچک، راننده تاکسی، سکوت بره‌ها.

ذهن بدون توقف رابین ویلیامز موجب شادی میلیون ها نفر شد اما برای خودش دردی بی پایان داشت. توانایی او در شاد کردن مردم و ذهن بداهه پرداز او بی نظیر بود اما چیزی که هرگز کسی نفهمید این بود که مغز توانمند او چگونه او را از پای درآورد. رابین ویلیامز می گوید: " کمدی یک روی عمیق و تاریک دارد." هنگامی که او در سال 2014 در سن 63 سالگی درگذشت، دنیا در سوگ او نشست. یک کمدین، یک بازیگر توانمند و برنده ی جایزه اسکار که می توانست جهان را بخنداند. ویلیامز در فیلمهایی به یاد ماندنی چون: Dead Poet Society، Good Will Hunting، Jumanji، Aladdin ایفای نقش کرده است و آثاری فراموش نشدنی از خود به جای گذاشته است. بیلی کریستال یکی از دوستان او می گوید: "بازی کردن کنار رابین مانند تلاش برای گرفتن یک ستاره دنباله دار بود." رابین ویلیامز در جایی درباره کارش گفته است که: "کمدی برای من مانند یک تهوع است، یک نوع انفجار و سپس شما از آنجا شکل می گیرید. کمدی از یک جای عمیق و تاریک می آید. شاید از روی خشم شکل می گیرد زیرا من از این همه مزخرفات ظالمانه خشمگین هستم و ریاکاری که در همه جا وجود دارد، حتی درون خود آدم، جایی که به سختی می توان دید!"
شوق بامزه بودن در رابین ذاتی بود. برای او خنداندن مردم مانند نفس کشیدن بود، به این معنا که اگر مردم را نمی خنداند روی اجراهایش تاثیر بدی می گذاشت. مارک رومانک یکی از کارگردانانی که با رابین کار کرده است می گوید: " به یاد دارم که چگونه رابین در سخت ترین شرایط مردم را می خنداند و بیشترین انرژی را از آنها دریافت می کرد. خندیدن مردم برای او مانند اندروفین یا چیزی شبیه به آن عمل می کرد." بیلی کریستال در راستای این حرف می گوید: "خنده مردم کمدین ها را قدرتمند می کند. این خنده ها مانند مواد مخدر عمل می کنند. به سختی می شود جای آن را با چیز دیگری پر کرد."
روزهای پایانی عمر
ویلیامز در پایان عمرش مدعی شد که دیگر نمی داند چطور می تواند مردم را بخنداند. در اواخر سال 2013 رابین چیزهایی را تجربه کرد که نمی دانست منشا آن از کجاست. او مبتلا به پارانویا شده بود و دیگر نمی توانست متن هایش را به خاطر بسپارد. دچار بی خوابی شده بود و شنوایی اش مشکلات عمده ای پیدا کرد، از جمله شنیدن صداهای گوناگون که او را آزار می داد. اشنایدر در سال 2016 در مجله نورولوژی (عصب شناسی) نوشت: "رابین ویلیامز دچار مشکلات زیادی شده بود. او درگیر اضطراب شدید و رعشه شده بود که نمی توانست آنها را کنترل کند." در اوایل سال 2014 در هنگام فیلمبرداری فیلم "راز آرامگاه در ونکوور" او مدام تلاش می کرد علائم بیماری اش را پنهان کند. مینس می گوید: "رابین بعد از پایان هر ضبط پیش من می آمد و می گفت: وحشتناک بود." مینس به او پیشنهاد می دهد تا دوباره به روی صحنه برود و استندآپ کمدی کند تا بتواند اعتماد به نفس خود را برگرداند. او می گوید: " وقتی این پیشنهاد را به رابین دادم، او به گریه افتاد و گفت که دیگر نمی تواند. نمی داند که چگونه باید مردم را بخنداند." در ماه می تشخیص داده شد که رابین مبتلا به پارکینسون، یک نوع اختلال عصبی شده است. پزشکان گفتند که با دارو می توانند لرزش های او را کنترل و شدتش را کم کنند و احتمالا یک دهه دیگر به عمرش اضافه کنند اما رابین مشکل حادتری پیدا کرد. مغز او که زمانی همه واژه ها را در خود جای می داد و هر زمان که می خواست به سرعت از آنها استفاده می کرد، حالا دیگر نمی توانست مانند قبل کار کند و واژه ها را به یاد آورد.
خودکشی
ویلیامز پس از این بیماری، دچار افسردگی شدید شد و جان خود را گرفت. در 11 آگوست 2014 جسد او در خانه اش در کالیفرنیا پیدا شد. بعد از کالبد شکافی تشخیص داده شد که او خود را دار زده است و از هیچگونه مخدری استفاده نکرده است.
منبع: biography

هنگامی که کسی شما را باور ندارد، شما باید خودتان را باور کنید؛ همین، شما را برنده می کند.

عشق همچون تعطیلات است: با لذت تدارک دیده میشود، با رنج تجربه میشود و از سر افسوس از آن یاد میشود.

مرگ نزدیکان میتواند به ما هشدار دهد که زندگی، کوتاه است و باید از آن به خوبی بهره گرفت و خوش بود.

127